Corona. Het is een woord dat op ieders lippen ligt, zo anno 2020. Of het nu gaat om de beperkingen in het menselijk contact, de klappen die de economie krijgt of de theorieën omtrent 5G, laboratoria en noem het maar op, het is nu al HET woord van het jaar 2020. Hoewel, misschien is dat te voorbarig. De Nederlandse taal leert in rap tempo nieuwe woorden kennen. Coronamoe, coronahamsteren, thuisquarantaine en zelfisolatie zitten ook in de kopgroep. De Vlaamse VRT schreef al een artikel over de invloed van het coronavirus op onze taal.
Kettingreactie
Ook in economisch opzicht is de wereld in rep en roer dor het coronavirus. De horeca krijgt forse klappen, sportscholen sluiten noodgedwongen de deuren, kappers evenzo, en het voetbalseizoen is omgeven met veel tumult beëindigd. We leven in een keteneconomie, dus het behoeft weinig fantasie om te bedenken dat het opschorten van vliegreizen ook impact heeft op de winkeliers op Schiphol.
Welnu, wat betekent dit voor ons? Good Company brengt vraag en aanbod op de arbeidsmarkt bij elkaar. Vraag van bedrijven, aanbod van kandidaten. Dat de vraag afneemt of in ieder geval uitgesteld wordt zal niet verrassend zijn. Als de economische vooruitzichten somber zijn, lopen de investeringen terug. En personeel kost nu eenmaal geld. Toch zijn er een aantal sectoren die nu juist floreren. Clouddiensten, werkplekbeheer, de hele digitale infrastructuur is belangrijker dan ooit tevoren. Bedrijven in deze sectoren hebben alle kans om juist nu te floreren.
Bekijk vacatures op GoodCompany
Werkzekerheid of loyaliteit?
Maar wat betekent het coronavirus voor kandidaten? De werkzoekenden, actief of latent? Wel, een blik op de sollicitatiecijfers per dag leert ons iets geks. Na iedere persconferentie van onze Minister-President, waarin hij dieper ingaat op de coronamaatregelen, zien we dat er een vrije val van één of twee dagen is in het aantal sollicitaties. Maar hoe kan dat dan? Waarom verandert ons gedrag na een toespraak? En waarom uit zich dat niet alleen in paniekgedrag als het hamsteren van toiletpapier, maar ook in sollicitaties?
We hebben hier geen wetenschappelijk onderzoek naar gedaan, Maurice de Hond heeft geen peilingen gedaan en we hebben Ipsos niet op pad gestuurd. Echter, we hebben wel een aantal theorieën. Want is veiligheid en zekerheid niet de tweede schijf in de behoeftenpiramide van Maslow? Betekent solliciteren en wisselen van baan immers niet een vorm van onzekerheid? Met het economische slagveld dat voor ons zou liggen is het opgeven van een huidig dienstverband, eventueel vast contract en andere zekerheden wellicht niet het meest aantrekkelijke idee.
Of is het een vorm van loyaliteit? Veel bedrijven reageren immers kort na persconferenties met een update per mail. Hoe gaan we de komende tijd vooruit? Zou er dan niet een saamhorig gevoel ontstaan? Samen de schouders eronder? Want als het hele economische landschap klappen gaat krijgen, is het dan niet prettig om het gevecht te moeten leveren met mensen aan je zijde die je al kent, waarvan je weet dat je op ze kunt bouwen en vertrouwen? De realisatie dat het gras aan de overkant niet per se groener hoeft te zijn?
Stof tot nadenken
De situatie rondom het coronavirus brengt ook de mogelijkheid voor een goede spiegel. Wat houdt je nou eigenlijk echt bij je huidige werkgever? De angst voor het onbekende en het onzekere, of de loyaliteit aan het bestaande? Of is er een andere verklaring, eentje die we nog niet hebben overzien? Misschien moeten we hier toch eens wetenschappelijk onderzoek naar verrichten. Het is immers voer voor psychologen, de arbeidsmarkt en crisistijden. Uiteindelijk staat één ding wel als een paal boven water: Bij Good Company hebben we sterke klanten die deze crisis als overwinnaar zullen verlaten, en waar we momenteel nog steeds voor werven!
